Wystawy 29. Tarnowskiej Nagrody Filmowej

Wystawy 29. Tarnowskiej Nagrody Filmowej

Tarnowskiej Nagrodzie Filmowej, podobnie jak w poprzednich latach towarzyszyć będzie szereg imprez towarzyszących, w tym wystawy. W tym roku w trakcie trwania Festiwalu zapraszamy do Galerii TCK (Rynek 5) na dwie ekspozycje fotograficzne: „Komeda” Marka Karewicza oraz „Świadomi / Nieświadomi” Macieja Szala.
Wystawy czynne będą od 18 do 26 kwietnia w godz. 10:00 – 18:00. Wstęp wolny.

Na wystawę KOMEDA, dostępnej dla publiczności od 18 kwietnia w Galerii TCK (Rynek 5), składa się 20 wielkoformatowych czarno-białe fotografii Krzysztofa Komedy autorstwa Marka Karewicza.
Jak przed laty wspominał dla PAP autor: “Mam ogromne archiwum, zdjęć Komedy mnóstwo, wybór więc dwudziestu kilku zdjęć nie był łatwy. Komedzie, tak jak innym muzykom, towarzyszyłem ze swoim aparatem fotograficznym. Tam gdzie grał, byłem i ja”.

“Krzysztof Komeda i Marek Karewicz, muzyk i fotograf – to dwa ważne nazwiska w historii polskiego jazzu. Karewicz jest autorem najcenniejszych, najbardziej ekspresyjnych fotografii jazzowych” – powiedział PAP Paweł Brodowski, redaktor naczelny “Jazz Forum”.
Ekspozycja czynna od 18 do 26 kwietnia 2015 r. w Galerii TCK w godz. 10:00 – 18:00. Wstęp wolny.

Krzysztof Trzciński – Komeda urodził się 27 kwietnia 1931 r. w Poznaniu. Kompozytor i pianista jazzowy, twórca znanych na całym świecie standardów jazzowych i muzyki filmowej. Napisał muzykę do 65 filmów, poświęcając karierę lekarza laryngologa dla jazzu. Współpracował z grupą Melomani, a w 1956 r. z zespołem Jerzego Grzewińskiego pojechał na I Festiwal Jazzowy do Sopotu. Większość muzyków grała wówczas jazz tradycyjny. Komeda, który miał inną wizję jazzu, postanowił założyć własną grupę – Komeda Sextet; była to pierwsza w Polsce formacja, która grała jazz nowoczesny, nawiązujący do twórczości The Modern Jazz Quartet i saksofonisty Gerry’ego Mulligana. Zespół zrobił furorę na festiwalu w Sopocie, a w jego składzie byli m.in. grający na saksofonie barytonowym Jan „Ptaszyn” Wróblewski i wibrafonista Jerzy Milian.

Na Festiwalu Młodzieży w Moskwie sekstet zdobył srebrny medal, a lider założył kolejną grupę Jazz Believers.

Młody reżyser Roman Polański, również zafascynowany jazzem, poprosił Komedę o napisanie muzyki do jego etiudy „Dwaj ludzie z szafą”, a później do krótkiego metrażu „Gruby i chudy”. Natomiast Janusz Morgenstern zaprosił go do współpracy przy filmie „Do widzenia, do jutra”. Komeda stał się wziętym kompozytorem filmowym i teatralnym. Skomponował i nagrał muzykę do „Niewinnych czarodziejów” Andrzeja Wajdy, gdzie pojawił się w jednej ze scen, a następnie do słynnego „Noża w wodzie” Polańskiego.
W 1965 r. z Tomaszem Stańką, Zbigniewem Namysłowskim, basistą Guenterem Lenzem i perkusistą Rune Carlssonem nagrał album „Astigmatic” uważany za najważniejszą płytę polskiego i europejskiego jazzu. Równocześnie pisał muzykę do zagranicznych filmów Polańskiego: „Matnia” i „Nieustraszeni zabójcy wampirów”, a także obrazów Jerzego Skolimowskiego: „Bariera” i „Ręce do góry”.
W 1968 r. wyjechał do Los Angeles, by tam stworzyć muzykę do horroru Romana Polańskiego „Dziecko Rosemary”. Ballada „Sleep Safe and Warm”, śpiewana w filmie przez Mię Farrow, przyniosła mu światową sławę. Do dziś jest najczęściej graną jego kompozycją. Otrzymywał propozycje współpracy od innych reżyserów. W Los Angeles podczas wycieczki w góry uległ wypadkowi. Po komplikacjach związanych z urazem głowy został przewieziony do Polski przez żonę Zofię Komedową. Zmarł 23 kwietnia 1969 r.

Marek Andrzej Karewicz (ur. 1938 r. w Warszawie) – polski artysta fotografik specjalizujący się w zdjęciach muzyków jazzowych i rockowych. Również dziennikarz muzyczny, autor radiowy i telewizyjny, prezenter muzyki jazzowej, animator jazzu. Archiwum Marka Karewicza liczy kilkaset tysięcy negatywów. Fotografował m.in.: Milesa Davisa, Raya Charles’a, Duke’a Ellingtona. I prawie wszystkich polskich muzyków jazzowych.

Wystawa “ŚWIADOMI / NIEŚWIADOMI” jest próbą konfrontacji dwóch różnych form sztuki. Z jednej strony autor zdjęć stara się zaprezentować publiczności portrety jednych z najbardziej znanych aktorów w Polsce korzystając z bardzo przejrzystej i czytelnej formy. Fotografie są czarno-białe dzięki czemu ich odbiór nie jest w żaden sposób zakłócony. Oglądając prace Macieja Szala ma się wrażenie, że są proste, przypominają nawet kampanie reklamową firmy Apple z dawnych lat, kiedy to jeszcze marce towarzyszyło kolorowe logo jabłuszka.

Ekspozycja czynna od 18 do 26 kwietnia 2015 r. w Galerii TCK w godz. 10:00 – 18:00. Wstęp wolny.

Czym jest portret? Jak sportretować aktora, w dodatku dobrego aktora? Na te oraz inne pytania w swojej wystawie “Świadomi/Nieświadomi” stara się odpowiedzieć i pokazać autor Maciek Szal. W próbie odpowiedzi stwierdza on, że sportretowanie aktora jest czymś trudnym i wymygającym co wynika z kliku przyczyn, jak chociażby – aktor, znajdując się w konfrontacji z obiektywem zwyczajnie w świecie, w odniesieniu do swojego fachu, gra i pozuje. Zresztą trudność wyżej wymieniona wywodzi się ze stwierdzenia, które traktuje: najlepszy portret to ten, na którym osoba fotografowana jest nieświadoma. W przypadku wystawy “Świadomi/Nieświadomi” został zastosowany pewien bodziec, dzięki któremu możemy doszukać się tejże nieświadomości na twarzach bohaterów wystawy. Tym bodźcem jest muzyka, która sprawia, że osoba portretowana przez chwilę odcina się od rzeczywistości, zapomina gdzie jest, wyłącza się. A muzyka przecież jest elementem, który towarzyszy nam praktycznie zawsze i wszędzie.

Zapraszani przez Maćka Szala do studia aktorzy zostali wcześniej poproszeni o przyniesienie swojego ulubionego utworu muzycznego, który będzie definiował ich gust. Łamiąc podstawowe zasady portretu, czyli gatunku, w którym nie liczy sie tylko i wyłącznie nieświadomość ale i relacja zachodząca między dwiema osoba, aktorzy zakładają słuchawki i na planie zdjęciowym oddają się swoim wrażeniom, wspomnieniom, emocjom związanym z odsłuchiwanym w tym momencie utworze. Finalnie widz, który zdecyduje się na przyjście na wystawę będzie miał szansę wejść, jak sam autor mówi, w kanał komunikacyjny z aktorem przedstawionym na zdjęciu, dzięki parze słuchawek wiszącym tuż obok wydruku.

Na wystawie każdy znajdzie coś dla siebie, nie tylko swojego ulubionego bohatera ale i ulubiony gatunek muzyczny. Poświecenie trochę większej ilości czasu na dokładne zapoznanie się ze wszystkimi pracami i utworami sprawi, że przedstawieni aktorzy nie będą dla nas już tak anonimowi a dowiedzie o prawdziwości przeżyć i niezwykłych zainteresowaniach muzycznych ludzi, którzy najczęściej są kojarzeni z pierwszych stron Pudelka.

Maciek Szal, fotograf, urodził się w Warszawie w 1985 roku i już od wczesnych lat zaczął interesować się tą dziedziną sztuki. Pierwsze sukcesy odnosił na początku liceum, kiedy to jego zdjęcia były publikowane w kwartalniku o Warszawie a inne wygrywały konkursy fotograficzne. Dzięki studiom w Warszawskiej Szkole Fotografii oraz wieloletniemu asystentowaniu najbardziej znanym polskim fotografom portretowym i modowym zdołał posiąść wiedzę niezbędną do tworzenia własnych projektów i wystaw. Podróże po Rumunii w latach 2005/2007 przyniosły szereg ekspozycji związanych z tym krajem, jak i album, na którego okładce oraz rewersie znalazły się zdjęcia młodego artysty. Od 2007 roku Maciej Szal naucza w Warszawskiej Szkole Fotografii z technik studyjnych oraz portretu. Razem z Krzysztofem Gajewskim w latach 2008/2010 jako pierwsi i jedyni na świecie stworzyli wielkoformatowe fotografie 3D stosując własną, autorską i nowatorską technikę. W 2010 roku prace tego duetu wystawiane były wielokrotnie w Warszawie, Białymstoku, Suwałkach, Szczecinie i Wydminach a wystawa “Zgub Się” przeszła już do historii fotografii. Od 2011 roku Maciek Szal skupia się na bliskiej swemu sercu pracy wykładowcy, jak i tworzeniu wyjątkowych wydarzeń artystycznych. W jego projektach widoczny jest człowiek. Jako humanista, całą swoją uwagę poświęca istocie ludzkich zachowań, jednak w wolnym czasie łączy fotografie humanistyczną z fotografią mody. Wystawa oraz praca dyplomowa pt.: “Świadomi / Nieświadomi”, jak sam twierdzi, to próba powrotu do kreatywnego wytłumaczenia szerszej publiczności istoty portretu i siły nieświadomości, która tworzy na zdjęciach niepowtarzalny klimat i nastrój.