Zuzanna Bojda „Lato 1910”

Zuzanna Bojda „LATO 1910” wg S.I.Witkiewicza oraz pamiętników Ireny i Ludwika Solskich

reżyseria: Maciej Gorczyński, student III roku reżyserii w PWST w Krakowie

scenografia: Kaja Migdałek

muzyka: Marek Główczyk

animacje, reżyseria światła: Tomasz Ziółkowski

asystentka reżysera: Monika Wenta

inspicjent,sufler: Katarzyna Jędrzejczyk

Obsada: Witkacy   –  Kamil Urban, Solska  –  Karolina Gibki, Solski  –  Jerzy Pal, Chwistek  – Tomasz Wiśniewski, Dziewczyna –  Monika Wenta, Miciński – Tomasz Piasecki

Lato 1910 to nie jest data. To miejsce. Cel podróży w przeszłość. Oaza prawie. Mogłaby być inna data, inne słowo, jest lato 1910, bo jest Witkacy, dla którego to był czas przełomowy. Dwadzieścia parę lat i więcej możliwości niż konsekwencji. Wszystko się otwiera…

Pewnego dnia zaczyna się wspominać coraz więcej. Zaczyna się mieć coraz bardziej wypchane szuflady. Zna się swoje grzechy, rozliczenia się robi… Człowiek zwija się w kłębek, poszukując ciepła, lepi sobie norę. Wody płodowe to jest pierwsze takie miejsce – lato. Krzyk narodzin, to pierwszy płacz nostalgii. Przeniosłam się raz w miejsce mojej tęsknoty i potem nie mogłam wyjść z własnej pamięci. Przed chaosem ucieka się w lato 1910. Do momentu tuż przed burzą. Zapach ozonu i niebieskie granaty nieba. Jest tuż przed. Nie pocałunek, ale chwila przed. Uczucie, a nie fizyczność, omdlenia, proszę pocałuj mnie tak, żeby zawsze było jeszcze niespełnione. Powiedz tak, żebym ciągle czekała aż usłyszę. Niech nie ma niczego innego. Żadnej teraźniejszości, żadnej innej przeszłości. W sposób oczywisty lato 1910, tylko tyle. Nic ponad to. Nadmiar szczegółów wszystko zabija. Czas przestawia, wiatr przewraca, idzie jesień, coś się zgubiło. Nie można znaleźć tego lata. Pewnego dnia po przebudzeniu pada deszcz, zimno trzeszczy, nie ma słońca. Lato odeszło. I potem nigdy nie można zapomnieć tego, z czym nie było dane się pożegnać, a co było piękne i wypełniało formę. Pusta forma. Nieproszona śmierć. Obraz straconego nie daje spokoju. Zakłóca to, co realność wkłada przed oczy. Wywołuje ciąg utrat. Czas leci, wspomnienie trzyma myśli na uwięzi, konie galopują, człowiek szuka dawnego miejsca, znajduje inne, one odpływają, pragnie nagle tych innych, gubi się, nie słyszy muzyki. Ciąg utrat wywołuje wspomnienie o minionym lecie.